Από τις 6 Αύγουστου 1354 ο Βενετός Bailo, ο πρεσβευτής της Βενετίας στην Κωνσταντινούπολη, είχε γνωστοποιήσει στον δόγη Αντρέα Δάνδολο ότι οι Βυζαντινοί, μπροστά στην απειλή των Τούρκων και της Γένουας, ήσαν πρόθυμοι να υποταχθούν σε οποιαδήποτε άλλη δύναμη - στη Βενετία, στον ηγεμόνα των Σέρβων ακόμη και στον βασιλέα της Ουγγαρίας. Στις 4 Απριλίου 1355 ο δόγης
Marino Faliero κάλεσε την Βενετία να προσαρτήσει την αυτοκρατορία, διότι διαφορετικά στην άθλια κατάσταση που βρισκόταν, θα έπεφτε θύμα των Τούρκων. Ήταν πλέον κοινό μυστικό, ότι το Βυζάντιο βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής και το μόνο ερώτημα που φαινόταν να υπάρχει, ήταν αν τα εναπομείναντα τμήματα της αυτοκρατορίας θα περιέρχονταν στους Τούρκους, ή σε μια Χριστιανική δύναμη.
Εν τω μεταξύ έφυγε γρήγορα από το προσκήνιο ένας από τους πλέον επίδοξους υποψηφίους για τη Βυζαντινή κληρονομιά. Στις 20 Δεκεμβρίου 1355 ο Στέφανος Δουσάν πέθανε στην ακμή της ηλικίας του και μαζί του εξαφανίσθηκε το μεγάλο έργο της ζωής του. Ο νεαρός τσάρος Ουρός (1355 -71) που ούτε το κύρος ούτε τη δραστηριότητα του πατέρα του διέθετε, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ενωμένα τα ήδη χαλαρά και ετερογενή τμήματα του Τσαρικού κράτους. Η αυτοκρατορία, που είχε συγκολλήσει σε σύνολο με πολλή βιασύνη το ισχυρό χέρι του Δουσάν διαλύθηκε. Παντού εμφανίσθηκαν αυτόνομες ή ημιαυτόνομες δυναστείες και από τα ερείπια της ΕλληνοΣερβικής αυτοκρατορίας του Δουσάν δημιουργήθηκε ένα πολύχΡωμο σύμφυρμα κρατιδίων. Ωστόσο η κατάρρευση της Σερβικής αυτοκρατορίας δεν έφερε πραγματική ανακούφιση στους Βυζαντινούς. Ο θάνατος του Δουσάν απάλλαξε βέβαια από έναν πανίσχυρο αντίπαλο, η αυτοκρατορία όμως ήταν τόσο εξασθενημένη που δεν μπόρεσε να αποκομίσει κανένα όφελος από τη διάλυση του Σερβικού Τσαρικού κράτους ούτε και έκαμε κάποια σοβαρή προσπάθεια να ανακτήσει τις παλαιές Βυζαντινές χώρες.![]()
